Λένε ότι οι μύθοι ξεκίνησαν την εννοιολογική τους περιπέτεια ως «λόγος, ομιλία» και ότι στα χέρια των ποιητών έγιναν «υποθέσεις δράματος». Με τα χρόνια όμως αυτονομήθηκαν και απλώθηκαν ολόγυρα. Με ρίζες απείθαρχες, βαθιά ριζωμένες στους χυμούς του αγνώστου, σήκωσαν κορμί ψηλά, στο μέγεθος αμφίβουλων ανθρώπων. Για να μπορούν να μιλούν κατάματα στα πρόσωπα της ζωής. Στα πάνω και στα κάτω. Στα πριν και στα μετά. Στο φως και στο σκοτάδι. Στον ένα και στον άλλο.
Οι Διώροφοι μύθοι είναι απὸ αυτήν τη φτιαξιά. Περιπαικτικά απείθαρχοι στη σοβαροφάνεια του προφανούς και ποιητικά συνεπείς στην αναζήτηση των σχέσεων και των αιτίων, αναδεικνύουν ξεχασμένες, κρυμμένες και απροσδόκητες ουσίες των πραγμάτων και των λέξεων. Με τον ένα όροφο να βλέπει μπροστά και τον άλλο στον ακάλυπτο όλων μας, ανταποδίδουν το χαμόγελο στη ζωή και στο αίνιγμα.
