Όπου επτά αφηγήσεις νόσου σε στενό οικογενειακό κύκλο, τρεις διαφορετικοί αποχαιρετισμοί για ένα και μοναδικό αγαπημένο πρόσωπο, δύο λόγια για τον άνθρωπο που ήρθε για να μείνει, τέσσερις χρήσιμες εμπειρίες προγόνων και εννέα περιστατικά από ισάριθμες χώρες της ίδιας καρδιάς, δεν άθροισαν καμιά πείρα, δεν βοήθησαν στον αποχωρισμό.
ΠΑΥΛΙΝΑ ΜΑΡΒΙΝ
Ο Δεκέμβριος, ξωτικόμορφος και μεγαλακρικός, κάπου δυο κεφάλια ψηλότερος και δυο χρόνια μεγαλύτερος από μένα, μου έδινε την εντύπωση πως το μυαλό του ήταν πολύ χοντρό για να χωρέσει στο μακρόστενο κεφάλι του, και πως ζούσε πάντοτε με τον φόβο της επικείμενης έκρηξης – ήταν ο αγαπημένος μου φίλος. «Γιουβουλί, τρέξε!» ξεφώνιζε, κι όλο τρέχαμε μπρος αυτός πίσω εγώ, ακριβώς όπως αρμόζει σ’ αυτές τις περιπτώσεις –δηλαδή άνευ λόγου και αιτίας–, τρέχαμε γενικά, ανεξαρτήτως εποχής και τοποθεσίας, μέχρι που πάτησα τα εφτά κι ο Δεκέμβριος χάθηκε μια για πάντα μέσα σ’ αυτό το σπινθηροβόλο παρελθόν που όσο μεγαλώνεις διαστέλλεται, με πόδια γρήγορα, με τις τσέπες της βερμούδας του γεμάτες παιδικά δυναμιτάκια και μισοφαγωμένες καραμέλες Τσάρλεστον.
«Ο Νοσοκόσμος», σ. 13
