Νύχτα

5

ανάνηψη

Είναι της νύχτας η καρδιά από ειρήνη·
σκιρτά απαλά η αυγή στο μαξιλάρι,
δειλά ανοιγμένα βλέφαρα, τους χύνει

μια σιγαλιά υδραργύρου το φεγγάρι·
στον ουρανό μόλις αντέχει ακόμα
ο αλουμινένιος δίσκος του, σαλπάρει

των άστρων το θαμπό πανί, το χώμα
μια νοτισμένη οσμή βαθιά αναδίδει.
Ούτ’ άχνα… Όλα τριγύρω αλλάζουν χρώμα

ιδρώνει πράσινο αίμα το γρασίδι,
τα κάδρα πια έχουν πρόσωπο στους τοίχους,
ένα ποτήρι αστράφτει, ένα ψαλίδι

μιμείται λες τους μορφασμούς του ψύχους.
Ανάμνηση, σκιά του εαυτού του,
ένας σκοπός βαθύς μ’ άηχους τους στίχους
[…]