Το βιβλίο, εμπειρικό καταστάλαγμα μιας πολύχρονης τριβής με το φαινόμενο της λογοτεχνίας σε όλες της τις μορφές, σχεδιάζει και εικονογραφεί μιαν αυστηρά προσωπική θεώρηση του λογοτεχνικού φαινομένου και των εμπλεκομένων, από τον πομπό στον δέκτη και τούμπαλιν. Αποφθεγματικές, λοιπόν, ρήσεις για τη συγγραφή και την ανάγνωση, τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, την ποίηση και την πρόζα, την κριτική αξιολόγηση, τη μετάφραση και το πρωτότυπο, τη λογοτεχνία και την ιστορία της λογοτεχνίας ως απόλαυση και σοβαρό παίγνιο, γιατί, φυσικά, «αν η λογοτεχνία δεν είναι παιχνίδι, την έχουμε όλοι πολύ άσχημα».
Διαβάζοντας πως σε κάποιο αρχαίο ιρλανδικό κείμενο αναφέρεται η περίπτωση ενός ποιητή πού, κατηγορηθείς για μοιχεία, καταδικάστηκε σε θάνατο, δεν μπορώ να μη σχολιάσω πως κάθε πραγματικός ποιητής είναι μοιχός, αφού, εξ ορισμού και κατά σύστημα, απατά την πραγματικότητα.
Όταν ο αναγνώστης δημιουργεί, ο συγγραφέας σωπαίνει.
