Εφαλτήριο ετούτης της συλλογής –κατά κάποιο τρόπο– στάθηκε ο χώρος που μου πρόσφερε ένα αντίτυπο του καλλιτεχνικού, σε μορφή λευκώματος, ημερολογίου του ίδιου έτους το οποίο εξέδιδε το Metropolitan Museum of Art της Νέας Υόρκης. Η ανά εβδομάδα λευκή σελίδα, διαγραμμισμένη στις επτά ημέρες (η αντικριστή είχε εικαστικό περιεχόμενο), με οδήγησε σε ολιγόστιχες συνθέσεις. Τα χρόνια όμως και οι εποχές που μέχρι σήμερα τρέξανε μου επέβαλαν ανατροπές και προσαρμογές καινούργιες στο «τι», στο «πώς» και στο «πόσο» της γραφής.
Ο κερματισμός των 366 ποιημάτων σε τέσσερις «εποχές» υπονοεί τη διαδρομή του ανθρώπινου βιολογικού κύκλου: «Άνοιξη», «Καλοκαίρι», «Φθινόπωρο», «Χειμώνας». Όπου διαπιστώνονται παρεισφρήσεις, δηλαδή υλικό μιας εποχής στο χώρο άλλης, είναι απρογραμμάτιστες.
Δικαιολογούνται ως πρώιμες στο χρόνο επισπεύσεις, άλλες ως καθυστερήσεις, ενώ άλλες επιδέχονται περισσότερες της μιας αναγνώσεις. Όλα, εντέλει, παρεμβάσεις του θυμικού. Άλλωστε, ο υπότιτλος της συλλογής: «Ιδιωτική Μυθολογία» προτείνεται ως ένα υποβοηθητικό κλειδί αποφυγής παρερμηνειών.
Δ. Χ.
Ξόδεψα τη ζωή μου
Πασχίζοντας ν’ απαριθμήσω
Τ’ αναρίθμητα
Κι ακόμα βρίσκομαι στο ένα.
