Τριάντα τέσσερα ποιήματα που διαβάζονται ως μύχιο ημερολόγιο αλλά και ως συλλογική αυτοβιογραφία μιας γενιάς που ακόμα ψηλαφεί τη θέση της στην ιστορία. Στο φόντο οι δεκαετίες του ’80, του ’90 και το ξεκίνημα του 21ου αιώνα· στο προσκήνιο η βία της ενηλικίωσης, τα κληροδοτήματα της μνήμης και της απώλειας, ο χρόνος που δεν γυρίζει πίσω· ένα ιδιότυπο bildungsroman στο μεταίχμιο ποίησης και πρόζας.
ὀρνιθολογία, 2009
⦿
παρκαρισμένος μπροστὰ στὸ κοιμητήριο
στὴν ἀνηφόρα, ὁ ἥλιος κόντρα
τὸ βεντιλατὲρ ἀκόμα βουίζει
στὸν ὁρίζοντα οἱ παλιὲς σταφιδαποθῆκες
στὴν ἀνοιχτὴ πόρτα τοῦ συνοδηγοῦ
ἀκροβατεῖ τεράστια
μιὰ ἀστραφτερὴ κουρούνα
τσιμπάει ἀπ’ τὴν παλάμη μου σπόρια
δὲν τρομάζω
τ’ ἀφήνω νὰ πέσουν
λίγα λίγα στὸ χῶμα
νὰ κατέβει
νὰ συνεχίσει ἐκεῖ
νὰ ξεσκάψει τὸ οἰκογενειακὸ μνῆμα
νὰ ἀνασάνουν
–ἐπιτέλους–
τὰ ἀναπαυμένα κόκαλα
ὅλων ὅσων
τὰ ὀνόματα κουβαλάω
