Οι πάγοι λιώνουν, ένας αρχαίος μετεωρίτης φανερώνεται και η Γη ερημώνει. Οι μόνοι άνθρωποι που δεν προσβάλλονται από τον ιό που εξαπλώνεται είναι εκείνοι που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τη μετάλλαξη μιας σειράς γονιδίων. Οι επιζήσαντες κατοικούν σε υπόγειες πόλεις και το μόνο που τους συνδέει με τη ζωή στη Γη είναι η μνήμη· ωστόσο κάποιοι λίγοι μοιράζονται τον πόθο της επιστροφής.
Η Θάλασσα, μια ψηφιδωτή αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από μια ξεχωριστή κοπέλα, είναι μια λυρική ιστορία επιστημονικής φαντασίας μικρή και γαλήνια, αν και αφορά κάτι τόσο μεγάλο και ηχηρό όσο το τέλος της ανθρωπότητας.
Κριτικές
Ο ακριβολόγος και ταυτοχρόνως υποβλητικά ποιητικός του τόνος, η αγωνιώδης αναζήτηση των δύο ηρωίδων, που δεν σπεύδει να βασιστεί στο οποιοδήποτε χονδροειδές σασπένς, και τα καθαρά, λυρικά χρώματα της αφήγησης φτάνουν προκειμένου να το δούμε σαν μια μετριοπαθή, λελογισμένη παραβολή για τα συλλογικά δεινά της εποχής μας, τα οποία, ας το έχουμε υπόψη γιατί λογοτεχνικά είναι το σημαντικότερο, δεν αποκλείεται να ξεπερνούν τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον.
- Χριστίνα Ραφτοπούλου, Tetragwno.gr, 23/9/2020
- Χριστίνα Λιναρδάκη, Literature.gr, 3/9/2020
- Tέσυ Μπάιλα, Η Καθημερινή / Τέχνες και Γράμματα, 30/8/2020
- Ελένη Κοφτερού, Φρέαρ, 21/8/2020
- Αλέξανδρος Στεργιόπουλος, Το Περιοδικό, 12/8/2020
- Βιβή Γεωργαντοπούλου, Λέσχη Ανάγνωσης του Degas, 8/8/2020
- Διώνη Δημητριάδου, Bookpress, 28/7/2020
- Ελένη Γκίκα, Φιλελεύθερος, 18/7/2020
- Ζωή Καραμήτρου, Athens Voice, 15/7/2020
- Μαρία Σφυρόερα, ΕΡΤ, 11/7/2020
- Ηλίας Κανέλλης, The Books’ Journal, καλοκαίρι 2020
Θαυμάζω τον Μιχάλη Μακρόπουλο, τον χαλκέντερο αυτόν μεταφραστή που έχει καταφέρει να αποδώσει στα ελληνικά πολλά κείμενα, κάθε είδους και κάθε ύφους, και ταυτόχρονα επιμένει να γράφει τα δικά του ολωσδιόλου πρωτότυπα αφηγήματα (κάποια δημοσιεύτηκαν σε αυτό το περιοδικό) που δεν υποκύπτουν στους κάθε φορά συρμούς και, παρ᾽ όλα αυτά, τα ανακαλύπτουν και τα αγαπάνε όλο και περισσότεροι αναγνώστες. Η θάλασσα, το νέο αφήγημα του συγγραφέα, συγγενεύει με το είδος της φαντασίας, αν και διαβάζοντάς το κανείς αισθάνεται ότι βρίσκεται στο παράξενο, ήρεμα ανησυχαστικό κλίμα του Στάλκερ, του αριστουργήματος του Ταρκόφσκι. Η αφηγήτρια είναι γυναίκα, χρόνος και τόπος ένα δυστοπικό μέλλον επιζησάντων μιας καταστροφής, κίνητρο της δράσης η επιστροφή στην επιφάνεια της Γης, στις γήινες συνήθειες, στη ζωή. Αν αναρωτιέστε πώς εκμαιεύεται και τι σημαίνει λογοτεχνική συγκίνηση διαβάστε το καινούργιο βιβλίο του Μακρόπουλου.
