Ο Ηλίας, ένας άνθρωπος που έχει χάσει τα πάντα –δουλειά, οικογένεια–, στα πενήντα τρία του χρόνια φεύγει από την Αθήνα και επιστρέφει στο χωριό του, το Δελβινάκι ψηλά στο Πωγώνι, στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Όταν μια νεαρή γυναίκα βρίσκεται βάναυσα δολοφονημένη έξω από το χωριό, η εξιχνίαση του φόνου γίνεται για τον ήρωα έμμονη ιδέα, ένας σκοπός που γεμίζει το ψυχικό του κενό και τον άδειο χρόνο.
Με φόντο το χειμωνιάτικο τοπίο της ορεινής Ηπείρου, που αφήνει το αποτύπωμά του στη λιτή, αδρά ποιητική γλώσσα, στο απέριττο ύφος της αφήγησης, αλλά και στο ήθος των χαρακτήρων, ξετυλίγεται ο μίτος μιας ιστορίας φιλίας και προδοσίας που καταλήγει στη λύτρωση με τον ερχομό της άνοιξης.
Βγήκε και πήρε την ανηφορά για τον Αϊ-Δημήτρη. Νύχτα και μέρα ακόμα συνυπήρχαν, έχοντας καθεμιά ίσο μερτικό του κόσμου. Ο ένας τοίχος του Αϊ-Θανάση είχε φωτίσει παραδομένος στη μέρα, και σαν να ’χε απλωθεί με το φως, να ’χε πάρει μπόι, ενώ ο άλλος ήταν ακόμα μαζεμένος, τυλιγμένος στη νύχτα, πιο μικρός. Κι όλα έτσι ήταν. Σκοτάδι και φως μπλέκονταν στους κλώνους των δέντρων και μες στις βατσουνιές, σαν να ’χαν μετατρέψει η νύχτα και η μέρα σε πεδίο της αναμεταξύ τους μάχης κάθε κλαδί και κλαδάκι. Οι τσομπάνηδες δεν είχαν βγάλει ακόμα τα ζώα. Το βουνό ήταν δικό του. Οι πέτρες άπλωναν μακρύ ίσκιο καθώς πρόβαλλε ο ήλιος, η καθεμιά βαλμένη στο μαύρο λάστιχο μιας σφεντόνας που τσίτωνε και τσίτωνε. Κάθε καμπή του δρόμου έφερνε κοντύτερα τη μέρα, κι η νύχτα σκορπούσε στις σκιές.
