ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Ταράτσες με ραγισμένες μαλτεζόπλακες
ρουφώντας τη βροχή πλυσταριά χαμηλοτάβανα
γούρνες με παλιές καπελιέρες και στοίβες περιοδικά
μπρούντζινες βρύσες λιωμένο σαπούνι της μπουγάδας
σκάλες ξύλινες πλυμένες με ποτάσα και σκάλες
σιδερένιες εξωτερικές σαν όρθια κοχύλια γυμνωμένα.
Κι όπως τις ανεβαίναν τρέχοντας
η Θέκλα η Θεοδώρα η Θεώνη
σε κάθε σκαλί φανέρωναν μια γωνιά της σάρκας τους.
Η Θέκλα η Θεοδώρα η Θεώνη
με τα κινούμενα θήτα της ιδρωμένης τους μασχάλης
τ’ ανάποδα δέλτα κάτω από τη φούστα
και τα κυματιστά ωμέγα
στεφανωμένα με τον φιόγκο της ποδιάς.
Η ΒΙΑ
Προσπαθώ να πω τα πράγματα
με τ’ όνομά τους
και κάθε τόσο συναντώ
καινούργιες δυσκολίες.
Λόγου χάρη να πω τη βία, βία,
όχι ειρηνευτική επέμβαση
τη βία των πλουσίων και ισχυρών,
ούτε αναπόφευκτες ακρότητες
τη βία των φτωχών και καταπιεσμένων.
Με δυσκολεύουνε οι μεταλλάξεις
αυτού που λέμε αναγκαιότητα της Ιστορίας
οι αντιστροφές στις κινήσεις των πολιτικών
οι αναρίθμητες αναλύσεις των δημοσιολόγων
όμως κυρίως με περιπλέκουν
οι δικές μου ερμηνείες κι ενοχές.
Θα ’θελα πλέον να πω ανοιχτά
ότι έφτασα να απεχθάνομαι
την κάθε, όποιου και να ’ναι, βία.
