8

Ἦταν μιὰ φωτεινή, τετράγωνη πλατεία, λευκὴ καὶ μεγάλη, μὲ δέντρα, ὀμπρέλες καὶ παρτέρια. Ὅμως ὅλ’ αὐτὰ μπορεῖ νὰ ἦταν καὶ διαφορετικά. Ἐγὼ ἤμουν πέντε χρονῶν καὶ οἱ διαστάσεις, τὰ χρώματα, οἱ φωτισμοὶ ἔχουν περάσει τερατωδῶς παραμορφωμένα στὸν μεγάλο θάλαμο τῆς μνήμης, ὅπου τὰ πάντα παίρνουν μιὰ ὁριστικὴ ἀπόχρωση μέσα σὲ ἀναλλοίωτα περιγράμματα, ὅπως στὶς πινακοθῆκες. Ἦταν λίγες μέρες μετὰ τὰ γενέθλιά μου. Ἡ μητέρα μου, ποὺ παρακολουθοῦσε, ὡς φαίνεται, προσεχτικὰ τὶς ἀποτυχημένες ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον προσπάθειες ποὺ κατέβαλλα μὲ τὶς ἀμέτρητες μικρὲς σβοῦρες ποὺ δὲν στριφογύριζαν ὅπως θὰ ἤθελα τέλεια, ὅποτε τὶς ξαμολοῦσα πάνω στὸ παρκὲ τοῦ δωματίου μου ἀφοῦ τὶς τύλιγα μ’ ἕνα κορδόνι, μοῦ εἶχε χαρίσει μιὰ μεγάλη μεταλλικὴ σβούρα, πολύχρωμη καὶ γυαλιστερή, ποὺ ἦταν πολὺ πιὸ ὑπάκουη στὶς ἐπιθυμίες μου. Ἡ σβούρα αὐτή, ποὺ ὅποτε γυρνοῦσε γινόταν ἄσπρη βγάζοντας ἕναν διαπεραστικὸ ἦχο, εἶχε καταλάβει σημαντικὴ θέση στὴ ζωή μου. Ἤμουν περήφανος ποὺ τὴν κατεῖχα καὶ τὴν ἐπιδείκνυα στὰ ἄλλα παιδιά γιὰ νὰ τὰ κάνω νὰ ζηλέψουν. Ἤμουν λοιπὸν σ’ ἐκείνη τὴν κάτασπρη πλατεία, ἦταν Ἀπρίλιος, ὁ καιρὸς ἦταν εὐχάριστος καὶ ἡ μητέρα μου φοροῦσε ἕνα ἀνοιξιάτικο φόρεμα μὲ μὸβ ἄνθη καὶ κίτρινα σχεδὸν διάφανα φύλλα. Καθὼς βαδίζαμε ἀνάμεσα στὸν κόσμο, γύριζα κάθε τόσο καὶ τὴν κοίταζα. Μὲ τὸ ἕνα χέρι κρατοῦσα τὸ χέρι της καὶ μὲ τὸ ἄλλο ἔσφιγγα στὸ στῆθος μου τὴν καινούργια σβούρα. Ἤμουν πανευτυχὴς ποὺ ὑπῆρχα ἀνάμεσα σ’ ἐκείνη ποὺ ἀγαποῦσα πάνω ἀπ’ ὅλα καὶ στὸ παιχνίδι ποὺ μ’ ἔκανε νὰ ξεχνιέμαι παρατηρώντας τὴ χορευτική του δεινότητα καὶ τὴν ἠρεμιστική του ἀταραξία.